Belarus-Live

Вилейчанин ради больного друга отказался от семьи и личного счастья: Я не мог иначе

Belarus Live — Tue, 08 Mar 2016 02:15:12 +0000

У Сергея Толяка – перелом шейного отдела позвоночника с перекрытием спинного мозга. 24 года он лежит без движения. «На все воля Божья. Значит, еще не пришло время, чтобы я поднялся, но оно придет обязательно», – с надеждой в голосе говорит Сергей. В чудо верит и его друг Игорь, который 15 лет ухаживает за инвалидом. Он молится за него, стирает белье, готовит и убирает в доме.

Вилейчанин ради больного друга отказался от семьи и личного счастья: Я не мог иначе

О дружбе и человечности – в репортаже Край.бай.

«Нырнул и перестал чувствовать ноги и руки»

Мы сидим на диване в уютной комнате просторной «сталинки». В квартире, которая осталась Сергею от родителей, чисто и уютно.

Сергей лежит на специальной медицинской кровати и изредка поворачивает голову то в сторону телевизора, то на стену, глядя на иконы.

– В 1993 году я только вернулся из армии, – вспоминает он тот злополучный день, который лишил его права на полноценную жизнь. – Поехали с друзьями отдыхать на Вилию в Красный Бережок. Поиграли в волейбол – и решили остудиться. У меня даже мысли не было, что за два года дно так сильно занесло песком! Нырнул, почувствовал удар – руки и ноги резко отказали. Понял, что сломал позвоночник.

Врачи диагностировали у 21-летнего парня перелом шейного отдела позвоночника с перекрытием спинного мозга и давали 1% из 100, что Сергей выживет.

– После травмы меня побоялись везти в Минск. Мама написала отказ от госпитализации, но врачи экстренно приехали к нам и трижды вправляли позвоночник. Потом провели операцию и в Минске, – рассказывает Сергей. – Врачи сделали все, что могли…

За 24 года Сергей несколько раз бывал на реабилитации в Минске. Во время посещений специалисты разрабатывали ноги и руки, проводили массажи. Но состояние, признается Сергей, не изменилось.

«На моем месте так поступил бы каждый»

Первые несколько лет за беспомощным Сергеем смотрела мама, помогали друзья и соседи.

Когда родители Сергея умерли, ухаживать за лежачим парнем стал его давний друг Игорь. Часто навещает Сергея родная сестра Жанна, которая сейчас живет в Логойске.

Игорю Бутеру 40 лет. По образованию он сварщик и токарь, работал водителем и строителем. С 2001 года он живет у Сергея. Как социальный работник он получает 1,5 миллиона рублей в месяц, отказавшись от семьи и личного счастья.

– Так само собой вышло, – объясняет Игорь. – Жены и детей у меня не было, а отец и брат Сергея серьезно болели. Ну, не бросить же мне было друга, да каждый бы так поступил! – уверен Игорь. – О семье я раньше думал много. Но за годы смирился. Что не делается, то делается к лучшему! – добавляет он с оптимизмом.

– А родственники как отнеслись к такому решению?

– Адекватно, в общем, лишних вопросов не задавали. Даже если бы кто-то и высказался против, ничего бы не изменилось, – твердо говорит Игорь. – Сергей ведь меня от смерти спас. Несколько лет назад я серьезно увлекся алкоголем. А он помог мне остановиться, молился за меня. Благодаря ему я и вылез из этого омута.

«Вечерами в «паука» играем, даже до спора доходит»

Игорь стал заботиться о Сергее как о родном брате. Он несколько раз ходит на кухню: скоро обед, нужно накормить друга. Фотографироваться отказывается, много говорить стесняется. Через несколько минут возвращается: меня угощает кофе, Сергею приносит травяной чай.

– Скучать мне не приходится, – улыбается Игорь. – Пока суп приготовлю, второе… Кстати, супы получаются лучше. Потом пока за продуктами в магазин сбегаю, постираю. Уберу, чтобы Сергею приятно было в доме находиться. А летом возле дома огород свой, сажаем лук, укроп, с закатками Жанна помогает. Ну, а вечерами новости смотрим, в «паука» играем. Иногда даже до спора доходит: Сергей говорит ставить 7 на 8, а я другое – и начинается! Полдня потом не разговариваем, надо же пообижаться, – заливаются оба от смеха. – Такого же не бывает, чтобы люди жили в одном доме и не ругались, – шутит Игорь.

– Как вы живете на 1,5 миллиона рублей? – удивляюсь я. – Лекарства нужно покупать ведь, еду…

– У Сергея же пенсия есть – 3,5 млн рублей. Свои я трачу на себя. Если что-то крупное решили купить – диван, например, – откладываем. Из лекарств Сергею покупаем в основном антипролежневый крем, стоит 250 тысяч, банки на пару месяцев хватает. Правда, еле нашли его в Интернете. У нас все есть, всего хватает, – уверяет Игорь.

Время идет к обеду, и мы прощаемся.

– Я верю, что на все – воля Божья. Значит, еще не пришло время, чтобы я поднялся, но оно придет обязательно, – с верой в чудо говорит Сергей. В это чудо верит и его друг Игорь.

Аўтар: Юлія Лахвіч

Фота аўтара

Крыніца: Kraj.by

ДТЗ з удзелам жывёл: хто вінаваты і што рабіць?

Belarus Live — Tue, 08 Mar 2016 01:53:17 +0000

У Беларусі ў сярэднім 5 чалавек у год гіне ў аварыях з удзелам жывёл. Па падліках заолагаў, штогод пад колы трапляе да 40 адсоткаў мігруючых земнаводных. Аднак ніякіх агароджаў ці сетак на дарогах, якія перасякаюцца са шляхамі міграцыі жывёл, у Гродзенскай вобласці няма. На гэтых участках адно ўсталяваныя папераджальныя знакі «Дзікія жывёлы».

Нярэдка дарогі перасякаюць міграцыйныя калідоры жывёл – шляхі, якія вядуць да месцаў зімовак, размнажэння, больш багатага корму. Нават ажыўлены рух не спыніць лася ад таго, каб скокнуць праз шашу ў пошуку смачнай ежы. Таму, калі, напрыклад, поле кукурузы знаходзіцца побач з лесам, рызыка для кіроўцаў павялічваецца.

Па падліках заолагаў, штогод пад колы трапляе да 40 адсоткаў мігруючых земнаводных, і гэтая лічба няпоўная, бо ўвесну гінуць самкі, гатовыя прынесці патомства. Не вядомая сітуацыя і з буйнымі жывёламі. У інспекцыі аховы жывёльнага і расліннага свету па Гарадзеншчыне нам распавялі, што немагчыма назваць нават прыблізную лічбу, колькі жывёл гіне на дарогах Беларусі ў год – такой статыстыкі папросту не вядзецца. Яно і зразумела: не заўсёды на аварыі з удзелам жывёл выклікаюць ДПС, калі ніхто не пацярпеў і машына засталася цэлай, кіроўцы проста з’язджаюць. А тушу загінулай жывёлы забіраюць з сабой або скідаюць у кювет. Дарэчы, прыбіраць целы загінулых жывёл павінен лясгас, які арэндуе дадзеную тэрыторыю, а калі выпадак адбыўся ў межах горада ці прыгарадзе – мясцовы ЖКГ. Калі ж кіроўца прысвойвае сабе тушу забітага звера, яму пагражае вялікі штраф.

Некалькі гадоў таму спецыялісты сабралі і прааналізавалі зафіксаваныя выпадкі ДТЗ з удзелам жывёл. У месцах, дзе канцэнтрацыя аварый была найбольшай, то бок участках, дзе аўтастрады перасякаюцца са шляхамі міграцыі жывёл і звярынымі сцежкамі, ўсталявалі спецыяльныя папераджальныя знакі «Дзікія жывёлы», а таксама знакі, якія абмяжоўваюць хуткасць.

к аказалася, на Гродзеншчыне толькі гэтым і абышліся, і гэтыя знакі сёння з’яўляюцца ледзь ці не адзіным сродкам бяспекі для ласёў і дзікоў. Некаторыя кіроўцы не звяртаюць на трохкутнік з аленем ніякай увагі. Аднак большасць аўтамабілістаў ўсё ж скідаюць хуткасць, бачачы папераджальны знак, ці хаця б больш уважліва сочаць за дарогай. Пры сутыкненні з жывёлай аўтамабіль атрымлівае пашкоджанні. І чым звер буйнейшы, тым даражэй абыйдзецца кіроўцу рамонт, калі наогул будзе што аднаўляць. У любым выпадку кіроўца атрымлівае матэрыяльную шкоду.

Часцей за ўсё на рамонце праблемы няўважлівага вадзіцеля і сканчаюцца. Але часам здараюцца і трагедыі: па краіне ў сярэднім 5 чалавек у год гіне ў аварыях з удзелам жывёл. Ніякіх агароджаў ці сетак на дарогах вобласці няма – дорага, няма грошай. Раскашэліліся толькі на Белавежскую пушчу: на дарозе ў абыход Нацыянальнага парку «Белавежская пушча» пабудаваны першы ў краіне падземны пераход для капытных. Гэта бетонны тунэль 4,5 на 5,1 метра, умантаваны ў дарогу. Аднак пабудаваць мала, трэба навучыць звяроў пераходзіць праз яго. Для гэтага вясной ля ўваходу ў якасці стымулу высаджваюць спецыяльныя расліны, якімі сілкуюцца ласі, алені і іншыя капытныя.

А забяспечыць бяспеку на дарогах ў многіх выпадках можна і за кошт досыць танных мерапрыемстваў. Напрыклад, усталяваць знакі, якія прадпісваюць зніжаць у змрок і ноччу хуткасць да 40 кіламетраў у гадзіну падчас сезоннай міграцыі земнаводных, а таксама ўсталяваць “спячых паліцэйскіх”. Або выкарыстоўваць адпужваючыя рэпеленты, якія рассыпаюць уздоўж кромкі лесу. Праўда, яны эфектыўныя не больш за месяц: пах драпежніка, які яны вырабляюць, хутка выветрываецца.

У еўрапейскіх краінах абароне дзікіх звяроў ад аўтамабіляў надаюць павышаную ўвагу. Да прыкладу, у Фінляндыі ўздоўж хуткасных дарог устаноўлены спецыяльныя агароджы, якія не даюць лясным жыхарам выбягаць на асфальт. У Заходняй Еўропе будуюць маставыя збудаванні шырынёй каля 50 метраў. На іх насыпают грунт, высаджваюць траву, расліны. Падыходы да дарогі агароджваюць сеткай. Зверу нічога не застаецца рабіць, акрамя як карыстацца надземных пераходам. Будаўніцтва такіх канструкцый патрабуе немалых выдаткаў, але там абвяшчаюцца тэндэры на будаўніцтва пераходу для жывёл, праекціроўшчыкі спаборнічаюць паміж сабой, хто зробіць “зялёны” мост для аленяў, ласёў і іншай жыўнасці шырэй, лясісцей, бяспечней, і пытанне аб акупнасці праекта нават не абмяркоўваецца. Гэта пры тым, што сутыкненні аўтамабіляў з дзікімі жывёламі і так выключаны дзякуючы агароджы трасы, а гаворка ідзе ўсяго толькі пра тое, каб насельнікі лесу не адчувалі нязручнасцяў падчас міграцыі звыклымі маршрутамі. Горад, дзе могуць дазволіць сабе выдаткі на падобныя “выставачная” праекты, любы госць ацэніць як месца добрае, паспяховае, экалагічна спрыяльнае, а таму прывабнае. З усімі вынікаючымі для бізнэсу наступствамі. Беларусі ж у гэтым сэнсе ёсць да чаго імкнуцца.

Такім чынам, падсумуем.

Калі вы збілі жывёлу:

– Не пакідайце месца ДТЗ, патэлефануйце ў ДАІ

– Перамясціце загінулую жывёлу на збочыну, каб не ствараць аварыйнай сітуацыі

– Калі звер паранены, то лепш да яго не набліжацца, так як гэта небяспечна

– Не спрабуйце забраць дзічыну сабе. Гэта незаконна і можа расцэньвацца як браканьерства

– Калі звер дзікі, то паведаміце пра гэта ў Інспекцыю па ахове жывёл. Нават калі ён укульгаваў у лес, егеры яму альбо акажуць дапамогу, альбо спыняць яго пакуты

– Калі жывёла хатняя, то трэба альбо знайсці ўладальніка, альбо самастойна адвезці параненага гадаванца да ветэрынара.

Наступствы аварый:

– Гібель звера або яго раненне, што ў дзікай прыродзе раўнасільна гібелі

– Пашкоджанне аўтамабіля, аж да стану «аднаўленню не падлягае»

– Траўмы, а ў асобных выпадках гібель кіроўцаў і пасажыраў.

Што знізіць колькасць ДТЗ:

– Усталяванне папераджальных знакаў, агародж ці сетак уздоўж дарог

– Пракладка пераходаў, тунэляў для жывёл

– Абсталяванне падкормавых пляцовак на бяспечнай адлегласці ад магістраляў, каб адцягнуць звяроў далей ад трас.

Аўтар: Вольга Корсун

Фота: marshrut.by

Крыніца: Гродзенскі “Зялёны партал”

Не хапае 200 тысяч долараў

Belarus Live — Tue, 08 Mar 2016 01:34:03 +0000

Чаму ў Беларусі так марудна ідзе будаўніцтва новага корпуса дзіцячага хоспіса?

У сталічным грамадскім транспарце з’явілася незвычайная сацыяльная рэклама. Каляровая абвестка паведамляе цікавы факт: калі 4% жыхароў Мінска ахвяруюць па сто тысяч рублёў, то ўжо ў 2016 годзе будзе завершана будаўніцтва Беларускага дзіцячага хоспіса ў Бараўлянах… Але ж распачалося будаўніцтва чатыры гады таму. Чаму не атрымліваецца сабраць неабходныя сродкі і як вынік – невылечна хворыя дзеткі месцяцца ў старым будынку рэабілітацыйнага цэнтра?
Каб разабрацца ў гэтым няпростым пытанні, журналіст “Народнай Волі” дамовілася на сустрэчу
з заснавальніцай і дырэктарам Беларускага дзіцячага хоспіса Ганнай Гарчаковай.

Дом надзеі

Хоспіс месціцца ў пасёлку Бараўляны сярод звычайных катэджаў. Гэта памяшканне на вуліцы Бярозавы гай Ганна Гарчакова набыла на спонсарскія сродкі 20 гадоў таму.

– Вярнуўшыся з Швейцарыі, дзе ў 1990-х па грантавай праграме атрымлівала вышэйшую адукацыю клінічнага псіхолага, я не думала, што буду займацца гэтай справай, – расказвае Ганна Георгіеўна. – У маім жыцці ўсё адбываецца спантанна! Звычайна кажуць, што хоспіс – апошняе месца перад смерцю, але я мела мэту зрабіць яго домам надзеі для маленькіх пацыентаў і падтрымкі для іх сем’яў. У тыя часы, дый цяпер, гэта гучыць даволі амбіцыёзна, бо ў грамадстве дамінуе меркаванне: тут паміраюць.

Ганна – чалавек моцнай энергетыкі, які выпраменьвае ўпэўненасць і разам з тым скарае сваёй далікатнасцю. Менавіта таму, калі іншыя людзі губляюцца ў роспачы, яна не баіцца глядзець у вочы бацькам, якія могуць у любы момант страціць сваё дзіця. Ёсць моманты, калі трымаць сябе ў руках цяжка.

Ганна Гарчакова кажа:
– Мы любім усіх дзяцей, зразумела. Але гісторыю аднаго 17-гадовага хлопца з анкалогіяй я запомню назаўжды. Ён зрабіў усё: развітаўся з сябрамі, з бацькамі, а смерць не наступала. Тады ён паклікаў мяне і сказаў словы, якія я ніколі не забуду: “Вы не папярэджвалі, што гэта будзе так доўга…”

Сёння ў Беларускім дзіцячым хоспісе працуюць 32 спецыялісты, сярод іх – высокапрафесійныя медыкі, псіхолагі, педагогі. Велізарны ўнёсак робяць і валанцёры. Аднак, паводле слоў кіраўніцы праекта, “на адной валанцёрскай справе вытрымаць складана – неабходны сапраўдныя прафесіяналы”.

Ідэя хоспіса – аказанне паліятыўнай (комплекснай) дапамогі хворым, уключаючы псіхалагічную і духоўную асістэнцыю, – папулярна ў вядучых клініках свету. На жаль, беларускіх студэнтаў медыцынскіх універсітэтаў не вучаць працаваць “у плыні паліятыву”. Сама Ганна праходзіла шматлікія стажыроўкі за мяжой.

Яна кажа, што “спачатку думала, што паліятыў – гэта дапамагаць людзям памерці, але пасля зразумела: з маленькім пацыентам трэба перш за ўсё пасябраваць”. Жанчына пры-знаецца: самая складаная частка працы – зрабіць так, каб сем’і дзяцей прынялі сваё становішча, палюбілі сваіх хворых дзетак. У хоспісе займаюцца не толькі анкалагічнымі хворымі. Увогуле анкалогія, паводле слоў Ганны, сустракаецца даволі рэдка ў параўнанні з цяжкімі дыягназамі кшталту ДЦП і захворванняў цэнтральнай нервовай сістэмы. Такія дзеткі могуць жыць адносна доўга – 5, 10 год, і задача спецыялістаў хоспіса зрабіць усё магчымае, а часам і немагчымае, каб палепшыць якасць іх жыцця. Але дапамагчы атрымліваецца толькі 10 працэнтам тых, каму такая спагада неабходна. Сёння ў Беларусі каля 3000 дзяцей маюць патрэбу ў паліятыўнай дапамозе, а адзіны ў краіне дзіцячы хоспіс можа дапамагчы толькі 250 дзеткам у год.
Не без добрых людзей

У 2010 годзе Ганна Гарчакова накіравала ліст у Адміністрацыю прэзідэнта, бо вельмі востра стаяла пытанне аб будаўніцтве новага корпуса хоспіса. Натуральна, у старым будынку месцаў не хапала: бацькі запісваліся за месяцы, сотні дзяцей чакалі ў чарзе. Дый катэдж хоць і камфартабельны будынак, але нязручны як медыцынская ўстанова.
– Я не спадзявалася, што нам дадуць станоўчы адказ. Але неўзабаве просьба была задаволена, у верасні 2011 года нам далі зямельны ўчастак, і, шчыра кажучы, я была здзіўлена. Варыянт быў цудоўны – 0,9 гектара зямлі побач з Беларускім РНПЦ дзіцячай анкалогіі, гематалогіі і імуналогіі, – распавядае Ганна.

Адразу пасля атрымання ўчастка і афармлення дакументаў пачаўся збор сродкаў. Знайшліся неабыякавыя да чужой бяды беларусы. Напрыклад, аўтазаправачная кампанія “А-100” ахвяравала самую вялікую суму – 200 тысяч долараў. Пералічылі грошы на рахунак хоспіса завод “Атлант”, мабільны аператар Velcom, швейцарскія дабрачынныя фонды, фізічныя асобы. Некаторыя людзі перадавалі грошы ананімна. Ганна расказвае кранальную гісторыю: напярэдадні зімовых святаў у хоспіс прыйшоў ліст ад Дзеда Мароза. Адкрылі, а ўнутры – 50 мільёнаў рублёў… Дарэчы, кампанія Velcom прапаноўвае ўсім сваім кліентам уключыцца ў дабрачынную справу – кожны абанент Velcom можа накіраваць sms-паведамленне альбо патэлефанаваць на кароткі нумар 2015 і такім чынам ахваряваць 10 тысяч беларускіх рублёў дзіцячаму хоспісу. Зараз прыйшло больш за 15 тысяч sms і тэлефанаванняў.

– Міністэрства аховы здароўя, іншыя дзяржструктуры ставіліся да нас цудоўна, ніякіх праблем не было, – адзначае Ганна. – Ведаеце, ні ў адной краіне свету хоспісы не будуюцца за дзяржаўныя сродкі. Іншая справа, што часам спрацоўваў чалавечы фактар: падчас будаўніцтва новага корпуса нас часта “кідалі” нядобрасумленныя падрадчыкі, праекціроўшчыкі… Адным словам, давялося пахвалявацца.

Такім чынам, сёння супрацоўнікі хоспіса застаюцца працаваць у старым памяшканні, якое знаходзіцца амаль што ў сутарэнні будынка. Зімой там вельмі холадна, многія пачынаюць дрэнна сябе адчуваць. На другім паверсе – тры палаты, у кожнай з якіх адначасова ляжаць некалькі дзетак.

– Па норме, прынятай у замежных клініках, у адной палаце можа быць толькі адзін чалавек, – заўважае Ганна.
Беларускаму дзіцячаму хоспісу неабходна як мінімум 200.000 долараў, каб новы корпус быў канчаткова пабудаваны. Там плануецца стварыць адукацыйны цэнтр для медыкаў-практыкантаў, 10 палат для цяжкіх хворых, канферэнц-пляцоўку, куды будуць запрашацца высокакваліфікаваныя спецыялісты з усяго свету.

Хоспіс заклікае ўсіх неабыякавых беларусаў паўдзельнічаць у дабрачыннай ініцыятыве і падтрымаць тых, чыя надзея не памірае ніколі. Усе падрабязнасці пра збор сродкаў ёсць на сайце http://newhospice.by/your-help.

Аўтар: Кацярына АНДРЭЕВА

Крыніца: газета “Народная Воля”

Детство в граненом стакане

Belarus Live — Tue, 08 Mar 2016 01:12:21 +0000

Алкоголизм. Диагноз, который никак не ассоциируется с ребенком. Сложно представить, но есть дети, которые топят свое детство на дне бутылки. Прикладываются с десяти лет. Только представьте: в городском наркологическом диспансере Минска под наблюдением врачей-наркологов подросткового отделения — более четырех тысяч несовершеннолетних. Чаще всего школьники пьют пиво. Именно этот напиток — первое пристрастие на пути к алкогольной зависимости. О причинах детского алкоголизма и его профилактике рассказывает газете “Рэспубліка” врач-нарколог диспансера Людмила Шпаковская.

Папа чаще присутствовал в фантазиях Игоря, чем в реальности. Школьник жил с мамой и бабушкой. С их слов образ отца получался не очень светлый. Но когда Игорю исполнилось десять лет, ему пришлось переехать к папе. У отца давно была другая семья. Отношения с сыном не заладились.

Впервые к врачу-наркологу Игорь попал в шестом классе. Мальчик нюхал клей. После занятий со специалистом он остепенился — перестал вдыхать токсические вещества. Но в восьмом классе снова попал на учет в наркологический диспансер. На этот раз виновником стал алкоголь. У отца и мачехи подросток не вызывал ничего, кроме раздражения. Школьник пил все больше, увязая в этом болоте. Однажды, чтобы достать спиртное, он, пьяный, взломал ларек. Его посадили.

Для врача-нарколога Людмилы Аликовны такие истории нередки: «Это тот случай, когда могла помочь только семья, но не помогла. Микросоциум, среда, в которой растет ребенок, один из факторов риска. Нередко именно под присмотром родителей подросток впервые пробует алкоголь. Он понимает: раз разрешено, значит, не вредно. К сожалению, редко мама и папа, воспитывая ребенка, делают акцент на том, чтобы привить своему чаду отрицательное отношение к алкоголю. У нас не воспитывается культура пития. В большинстве случаев дети пробуют спиртные напитки в 10—11 лет».

Когда же впервые в жизни ребенок возвращается домой с запахом алкоголя, родители, как правило, кричат. И это, с точки зрения специалистов, неправильная реакция. «Очень важно, чтобы семья поняла, почему сын или дочь попробовали алкогольный напиток, — отмечает доктор Шпаковская. — Необходим спокойный разговор. Возможно, ребенок не умеет говорить «нет», когда ему наливают, или любопытство. А может, это способ снятия стресса? Нередко школьник участвует в выпивке, потому что боится быть не принятым сверстниками». Исходя из полученных ответов необходимо решить: достаточно объяснений и разговоров или необходимо обратиться к специалисту — психологу, психотерапевту, наркологу. Нужно объяснить, что есть алкогольные напитки и существует культура их употребления. Надо обучить, как справляться с трудностями без алкоголя, наркотиков, никотина.

Важно, чтобы ребенок был занят, более того, чтобы это занятие ему нравилось. Иначе посещение секций и кружков будет пустой тратой времени. Кроме того, следует понимать, что не каждый может быть отличником. Тогда задача родителей найти такое занятие ребенку, в котором он преуспел бы, и это поднимет его самооценку, придаст уверенности в себе. Тяжело удержаться на плаву среди сверстников, когда ты отстаешь. А если подросток не оправдывает еще и надежды родителей на высокую планку, он будет искать поддержку не у родителей, а среди друзей, в компании, чаще асоциальной. И будет искать способы, чтобы справиться с состоянием такого неприятия.

Как же дети попадают в наркологический диспансер? В основном задерживает милиция. Или в состоянии алкогольного опьянения, или за распитие спиртного в общественном месте. Иногда обращаются сами родители.

Не зря говорят: самое лучшее время — сейчас. Первый случай — это и первый звонок, чтобы обратиться к специалисту. «Конечно, единичная ситуация — еще не алкогольная зависимость, — успокаивает Людмила Аликовна. — Заболевание вызывается комплексом факторов: наследственных, биологических, психологических, социальных».

Ощущение недолюбленности и невнимание — вот что чаще всего побуждает ребенка взять в руку стаканчик с дурманящим напитком. Поэтому специалисты во время консультаций с родителями постоянно твердят: лучше не купить чаду лишнюю вещь или лакомство, но уделить ему больше времени. Дефицит общения — основная причина раздора с родителями.

«Мне — 40, ему — 12, и я буду под него подстраиваться?!» — восклицает мама на приеме у врача-нарколога. Родители не всегда хотят меняться, поэтому взваливают всю ответственность за произошедшее на подростка.

Доктор Шпаковская высказывает боль своих пациентов: «Детей не слышат и не хотят услышать. А употребление алкоголя — это ведь еще и способ обратить на себя внимание. Например, родители разводятся, ребенок страдает, он пытается справиться с состоянием потери самого ценного для него — семьи. Чем он может заглушить эту боль? Что проще всего найти? Алкоголь. А родителям не до него, у них выяснения отношений, собственные проблемы. А когда сын или дочь начинают выносить вещи из дома, чтобы продать их и выпить или уколоться, вот тогда, наконец, ребенка замечают».

Как же быть? Где выход?

— Основная установка в воспитании должна быть на то, чтобы ребенку не хотелось пить спиртное. Родители пытаются лечить анонимно, обращаются к психологам или сомнительным целителям. Вот пример. Приходит к нам мама тринадцатилетней девочки. Дочка попала в больницу после передозировки. Оказывается, девочка на наркотиках полтора года. Мама замечала, что с ней что-то не так, обратилась к психологу. Ей ответили, что это проблемы переходного возраста: перерастет. Не надо бояться врачей-наркологов, которые знают специфику зависимостей. Очень сложно доказать маме и папе, что они сами порой бывают провокаторами того, что их ребенок срывается. С родителями вообще намного сложнее работать, чем с детьми, у которых еще не сформирован мозг настолько, чтобы просчитать последствия своего поступка. Поэтому мы используем в работе разные методики. Ведь от алкоголизма не застрахован никто. Самое главное — это установка на самодостаточность. Чтобы ребенок был увлечен, чтобы у него была цель.

Насколько эффективна помощь специалистов наркологического диспансера?

— Из всех состоящих под наблюдением подростков, а их около 4 тысяч, только у небольшого количества нам не удается предотвратить развитие заболевания. С подростком работают нарколог, психолог, психотерапевт. Оказывается психологическая помощь несовершеннолетним из групп риска, проводятся с ними групповые занятия, социально-психологическая коррекция с целью формирования и развития личностных ресурсов и социально-адаптивных стратегий поведения.

Очень важно, чтобы родители тоже приходили с ребенком на прием к врачу, так как без них с проблемами подростка справиться сложно. Оказывается консультативная помощь членам семей подростков, в том числе анонимно.

Недаром говорят: проблемы детей — это нерешенные проблемы родителей. Очень важна профилактика. Она должна заключаться в осознании ценности своего здоровья. Надо принимать ребенка, подчеркивать его уникальность. Ему важно знать, что он всегда может обратиться за помощью к родителям. Здоровый образ жизни — это личный выбор каждого. Вот счастливая история. И таких немало. Одного мальчика мы наблюдали до 18 лет. Он попадался за алкоголь. А потом мама звонила и благодарила, что ему удалось избежать дурной компании. Вырос хорошим человеком. Отношение к спиртному спокойное.

Аўтар: Вольга Касякова

Фота: Аляксандр Ружачка

Крыніца: газета “Рэспубліка”

Адна «базавая» — і ты рамеснік

Belarus Live — Tue, 08 Mar 2016 00:41:58 +0000

Пасільная праца напаўняе жыццё сэнсам.

Я калекцыяную кававыя кубачкі і адусюль, дзе бываю, стараюся прывезці хаця б адзін. Самы кранальны экспанат у маёй калекцыі — кубачак са сподкам, вылеплены і распісаны ўручную, трохі крываваты, з далікатнымі акварэль нымі кветкамі. Ён вылучаецца нейкай цёплай, безабароннай прыгажосцю. Я купіла яго ў сувенірнай краме старога Таліна. Адразу ж, як убачыла на паліцы, не змагла адвесці вачэй… Аказалася, гэты кубачак зроблены чалавекам з інваліднасцю, а сувенірная крамка была сацыяльнай.

Цяпер такія сацыяльныя крамы, дзе можна купіць вырабы людзей з абмежаванымі магчымасцямі, з’явіліся і ў Беларусі, напрыклад у Баранавічах. Але давайце па парадку…

Раней пры тэрытарыяльных цэнтрах сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва меліся толькі сацыяльна-рэабілітацыйныя майстэрні для людзей з інваліднасцю. Выключна працоўных майстэрняў не было.

У чым розніца паміж сацыяльна-рэабілітацыйнымі і працоўнымі майстэрнямі? Першыя, па словах спецыялістаў, ставяць сваёй мэтай аднаўленне і развіццё парушаных функцый у людзей з інваліднасцю, фарміраванне кампенсаторных навыкаў па самаабслугоўванні, вядзенні хатняй гаспадаркі, навучанне элементарным працоўным аперацыям. Людзі ў такіх майстэрнях лепяць, вырабляюць сувенірную прадукцыю, але не прадаюць яе.

У працоўных майстэрнях людзі з інваліднасцю працуюць па тэрміновым працоўным дагаворы і ў адпаведнасці з рэкамендацыямі МРЭК. І за сваю працу атрымліваюць заработную плату, да таго ж ім ідзе працоўны стаж.

— Давайце будзем шчырымі: людзі з абмежаванымі магчымасцямі, якія маюць псіхафізічныя асаблівасці, сёння неканкурэнтаздольныя на рынку працы, — распавядае газеце “Звязда” дырэктар ТЦСАН Баранавічаў Алена Герман. — Яны па стане здароўя не здольны на роўных канкураваць са здаровымі людзьмі. Як правіла, такія з дзяцінства атрымліваюць пенсію па інваліднасці. Памер яе без працоўнага стажу невысокі… Калі ж чалавек з абмежаванымі магчымасцямі зможа афіцыйна папрацаваць хоць бы некалькі гадоў, то яго пенсія павялічыцца і будзе ісці ўжо як рабочая.

У майстэрнях дзённага аддзялення ТЦСАН Баранавічаў адаптацыя інвалідаў да працоўнай дзейнасці ажыццяўляецца з 2008 года. Гэтая праца фінансуецца са сродкаў Фонду сацыяльнай абароны насельніцтва. У 2008 годзе пачала сваю працу майстэрня па вырабе простай друкаванай прадукцыі, у якой маладыя людзі асвоілі працэс вырабу брашур, часопісаў, запісных кніг, паштовак ручной працы. Для майстэрні былі набыты камп’ютар, капіравальны апарат, каляровы лазерны прынтар і інш. У 2010-м была створана майстэрня, дзе маладыя інваліды асвоілі працу са льном і льновалакном і навучыліся вырабляць сувеніры і пано. У 2012-м адкрылася майстэрня па вырабе папяровых пакетаў для падарункаў і канвертаў. Прадукцыя бязвыплатна перадаецца ў бюджэтныя арганізацыі.

Дарэчы, маладыя інваліды, якія працуюць у адной з такіх майстэрняў, атрымліваюць заработную плату.

Пасля заканчэння работ па адаптацыі да працоўнай дзейнасці ім пераразлічваюць пенсію па інваліднасці на працоўную.

Вось ужо некалькі год пры дзённым аддзяленні ТЦСАН працуюць дзве рамесніцкія майстэрні. Іх наведваюць 16 чалавек.

— Мы прапанавалі маладым людзям стаць рамеснікамі, — кажа Алена Герман. — Бо тыя навыкі, якім мы іх навучылі ў працоўных сацыяльна-рэабілітацыйных майстэрнях, падпадаюць пад рамесніцкую дзейнасць. Нашы падапечныя паспяхова прайшлі адаптацыю да працоўнай дзейнасці і зараз могуць самастойна працягваць працаваць па засвоенай прафесіі. Зарэгістравацца рамеснікам проста: дастаткова заплаціць адну базавую велічыню ў год — і ты можаш працаваць. Так у людзей з інваліднасцю з’яўляецца магчымасць рэалізоўваць сваю прадукцыю — на кірмашах і ў рамках дабрачынных акцый у школах горада… Мы імкнёмся аказваць ім у гэтым садзейнічанне. І ў нас гэта атрымліваецца. А ўжо як яны самі рады!

Святлана Бусько

buskо@zvіаzdа.bу

Фота Анатоля КЛЕШЧУКА

Крыніца: “Звязда”

Як доўга можна сядзець у кавярні з кубачкам гарбаты?

Belarus Live — Wed, 23 Dec 2015 12:54:46 +0000

Ці ёсць у беларускіх установах грамадскага харчавання ліміт на гасціннасць, пасля заканчэння якога адміністрацыя мае права выгнаць надакучлівага кліента?

Выганяюць нявыгаднага госця

Напэўна, кожны з нас быў сведкам ці нават ахвярай хамства ў айчынных кавярнях, барах альбо рэстарацыях. Найчасцей абслугоўваючы персанал не цырымоніцца з небагатым наведнікам, які не замаўляе шыкоўны абед, а бавіць час за кубачкам гарбаты ці шклянкай вады. Такога кліента могуць папрасіць пакінуць установу. Былы повар ID-бара Андрэй Калесніковіч распавядае пра прычыну негасцінных паводзін афіцыянтаў.
— Прыбытак афіцыянта вельмі моцна залежыць ад «чаявых». Хоць у Мінску не прынята пакідаць вялікіх грошай у якасці падзякі. Часам гэта проста проста сімвалічная сума. А неяк аднаму з нашых афіцыянтаў пакінулі цыгарэту і прэзерватыў. І ўсё ж, чым хутчэйшая плынь кліентаў, тым больш шанцаў на добрыя «чаявыя». Таму афіцыянты непрыхільна ставяцца да наведнікаў, якія спачатку вельмі доўга выбіраюць сабе кубачак кавы, а потым некалькі гадзін сядзяць за сталом, — тлумачыць Андрэй Калесніковіч.

Ён падкрэслівае, што ў прыстойных установах больш цярплівае стаўленне да кліентаў, якія засядзеліся. Нават калі ля дзвярэй сабралася чарга.

У невялікім бары на праспекце Незалежнасці бармэн Марыя Лаўнік распавяла, што ні разу нікому там не казалі: «Прабачце, просім вас сыйсці». Хаця, канешне, калі чарга, то перапытаюць, ці не жадае госць яшчэ нечага. А калі пуста, то можна хоць паўдні сядзець за столикам з ноўтбукам. Папрасіць сыйсці могуць нецвярозых, якія паводзяць сябе неадэкватна.

Можна сядзець хоць да закрыцця

А што рабіць людзям, якіх спрабуюць выставіць за дзверы кавярні ці рэстарацыі адразу ж пасля заканчэння абеду альбо вячэры? Ці законна гэта?

Прадстаўнік грамадскага аб’яднання «Спажывец» Аляксандр Харужы падкрэслівае, што ніякім дакументам не рэгламентаваны час знаходжання наведніка ва установе грамадскага харчавання.

— Ніхто не мае права ўсталёўваць ліміт часу для кліента кавярні ці рэстарацыі. Можна сядзець хоць да закрыцця. Не мае значэння, што сняданак, абед ці вячэра з’едзены. А раптам я захачу замовіць штосьці яшчэ? — адзначае эксперт.

Паводле беларускага занакадаўства, наведніка могуць папрасіць пакінуць установу грамадскага харчавання толькі ў выпадку парушэння ім грамадскага парадку ці ў сувязі з закрыццём (у кавярні ці рэстарацыі — за 30 хвілін, у іншыя месцы — за 15 хвілін). Кліента маюць права не пусціць, напрыклад, у кавярню, калі яна зачыненая на спецабслугоўванне, альбо ўсе столікі замоўленыя. У астатніх выпадках заканадаўства на баку спажыўца.

Таму, калі афіцыянт альбо прадстаўнік адміністрацыі прыспешвае вас пакінуць кавярню, смела патрабуйце кнігу скаргаў і прапановаў (абавязаныя даць па першым запыце). Адказ на запіс павінны даць на працягу 15 дзён. Штраф за адмову даць кнігу – ад 4 да 10 базавых. Каб зафіксаваць факт адмовы даць кнігу скаргаў, варта выклікаць міліцыю для складання пратакола. Скаргу на адмову можна падаць, напрыклад, у адміністрацыю раёна, на тэрыторыі якога месціцца ўстанова грамадскага харчавання. Таксама можна звярнуцца па дапамогу ў таварыства абароны правоў спажыўцоў.

Па словах Аляксандра Харужага, для абароны сваіх правоў спажывец мусіць звяртацца ў суд. Але спадзявацца, што суд цалкам задаволіць скаргу не варта. Шмат хто з суддзяў лічыць, што спажыўцы звяртаюцца не столькі для аднаўлення парушэных правоў, колькі для заробку. Таму звычайна выплачваецца кампенсацыя ў памеры 50-200 тысяч рублёў.

Ганна Валынец

Паводле Аналітычнага парталу “Заўтра тваёй краіны”

Соснов: Издержки от борьбы с “тунеядством” будут больше, чем доходы

maryia — Mon, 08 Dec 2014 05:46:31 +0000

Начатая властями борьба с тунеядством обернется куда большими затратами, чем принесет доходов, считает бывший министр труда РБ Александр Соснов.

Долгое время белорусские власти утверждали, что в Беларуси практически нет безработицы. По данным официальной статистики безработных в Беларуси всего 21,8 тысяч человек. Однако недавно Александр Лукашенко заявил,что в Беларуси аж 500 тысяч тунеядцев.

“Как мне докладывают, около 500 тыс. наших граждан не задействованы в экономике страны. Пусть 100 тыс. – это домохозяйки и работающие на собственном подворье. А 400 тыс. чем занимаются? За чей счет живут? Пора прекращать это иждивенчество, 400 тыс. должны быть вовлечены именем революции в работу. Бездельников не должно быть в стране. Надо заставить этих людей работать и прекратить раздавать бесплатно блага тем, кто не работает” – заявил Лукашенко.

С тех пор тема борьбы с тунеядством стала главной в Беларуси.

О том, откуда вдруг в Беларуси появилось столько бездельников, кто эти люди и чем обернется борьба с тунеядством “Белорусскому партизану” рассказал бывший министр труда РБ Александр Соснов.

– До недавнего времени белорусские власти утверждали, что в Беларуси всего 21,8 безработных, теперь вдруг выяснилось, что в Беларуси аж 500 тысяч тунеядцев. Откуда эта цифра?

– Она взялась из статистики. Белстат подсчитывает численность населения и в этой численности выделяют, в том числе, экономически активное население и население трудоспособного возраста. Потом они сравнили эти данные с отчетами о численности работающих и получилось что где-то 500 тыс отсутствует. Их и поспешили назвать “тунеядцеми”.

А цифра официальной безработицы считалась совсем по-иному. Беларусь же идет вопреки мировым тенденциям в определении безработицы. Во всем мире она считается по методике Международной организации труда путем исследования домашних хозяйств. У нас, правда, тоже с недавнего времени стали это делать, но вы попробуйте найти цифру. Эти данные засекречены. А те 0,5% безработицы, которые публиковал Белстат, считали по числу тех, кто пришел и встал на учет в службе занятости. Странно даже как эти 22 тысячи безработных насчитали, потому что я, например, не понимаю зачем у нас идти в службу занятости. Мало того, что работу хорошую там найти не помогут, только тяжелую и низкооплачиваемую. А устроится грузчиком или дворником и без них найти не проблема. Так еще ведь нужно ходить на общественные работы, мусор на улицах убирать и т.д. И это все только для того, что бы получить 15 долларов пособия. Поэтому цифры Белстата ничего общего с реальностью не имеют.

– Кто такие эти белорусские “тунеядцы”, неужели в Беларуси аж 500 тысяч человек, которые нигде не работают?

– В нашей конституции четко написано, что труд это не обязанность, труд – право. Хочешь – работай, хочешь не работай. Мало ли по каким причинам человек не работает. Заработал человек, например айтишник сразу много денег, создал программу какую-нибудь и продал и живет теперь на эти деньги. Может даже несколько лет на них живет. Или купил квартиры и их сдает теперь ,и живет на эти деньги. Супруг у кого-то хорошо зарабатывает. Многие работают в России, Украине, Польше. Многие просто уволились и не могут найти себе подходящую работу, а на учет в службу занятости не встают. А власти считают полгода не платил налоги – уже тунеядец.

– 20 лет государство не обращало на этих “тунеядцев”никакого внимания, а теперь они вдруг стали чуть ли не главной проблемой белорусской экономики. Почему?

– Ответ простой – не хватает денег. Поэтому они ищут разные источники, где бы эти деньги взять. Вот нашли. Причем специалист такого бы никогда не предложили. Это предлагают не специалисты, потому что издержки от этой борьбы с «тунеядством» будут больше чем доходы. Как они вообще собираются с этим тунеядством бороться?!

Но самое ужасное, что наша власть так устроена, что вроде бы существует много министерств, ведомств и они вроде какие-то планы составляют, что-то делают. Но это только видимость. На самом деле у нас четкая вертикаль и на самом верху сидит “самый умный человек”. И этот “самый умный человек” скажет какую-нибудь глупость, а внизу начинают выполнять. Не выполнишь – потеряешь должность. И они бегут и выполняют. А что выполнять? Как? Как они будут определять тунеядцев? Этого никто сейчас не знает – но Лукашенко приказал, так что будут выполнять. Не с той ноги Лукашенко встал и началось это все.

– Как вы считаете есть ли вообще в Беларуси проблема тунеядства?

– Проблема есть. Но она не значительная. Совсем не много этих т.н. “асоциальных элементов”. Мне доводилось таких видеть. У моих знакомых сын работал в Светлогорске. Отбирал у них все деньги, пропивал. Есть такие люди. Немного, но есть. Что-то делать с ними конечно надо, но не полицейскими методами. А у нас все на свете хотят решить полицейскими методами.

Источник